نهج البلاغه - نامه : 23 - پس از آنکه ضربت خورد

23-  و من کلام له ( علیه السلام ) قاله قبل موته على سبیل الوصیة لما ضربه ابن ملجم لعنه الله :
وَصِیَّتِی لَکُمْ أَلَّا تُشْرِکُوا بِاللَّهِ شَیْئاً وَ مُحَمَّدٌ (صلى الله علیه وآله) فَلَا تُضَیِّعُوا سُنَّتَهُ أَقِیمُوا هَذَیْنِ الْعَمُودَیْنِ وَ أَوْقِدُوا هَذَیْنِ الْمِصْبَاحَیْنِ وَ خَلَاکُمْ ذَمٌّ أَنَا بِالْأَمْسِ صَاحِبُکُمْ وَ الْیَوْمَ عِبْرَةٌ لَکُمْ وَ غَداً مُفَارِقُکُمْ إِنْ أَبْقَ فَأَنَا وَلِیُّ دَمِی وَ إِنْ أَفْنَ فَالْفَنَاءُ مِیعَادِی وَ إِنْ أَعْفُ فَالْعَفْوُ لِی قُرْبَةٌ وَ هُوَ لَکُمْ حَسَنَةٌ فَاعْفُوا أَ لا تُحِبُّونَ أَنْ یَغْفِرَ اللَّهُ لَکُمْ وَ اللَّهِ مَا فَجَأَنِی مِنَ الْمَوْتِ وَارِدٌ کَرِهْتُهُ وَ لَا طَالِعٌ أَنْکَرْتُهُ وَ مَا کُنْتُ إِلَّا کَقَارِبٍ وَرَدَ وَ طَالِبٍ وَجَدَ وَ ما عِنْدَ اللَّهِ خَیْرٌ لِلْأَبْرارِ .

 قال السید الشریف رضی الله عنه : أقول و قد مضى بعض هذا الکلام فیما تقدم من الخطب إلا أن فیه هاهنا زیادة أوجبت تکریره .

سخنی است از آن حضرت (علیه السلام):

 که پس از ضربه ابن ملجم لعنه الله پیش از شهادتش وصیت فرموده است.

وصیت من برای شما اینست که هیچ چیزی را به خدا شریک قرار ندهید و سنت محمد (صلی الله علیه و آله) را تباه نسازید. این دو ستون محکم دین (توحید و محافظت بر سنت پیامبر) را بر پا دارید و این دو چراغ را روشن نگهدارید، تا در نتیجه توبیخ از شما دور باشد. من دیروز یار شما بودم و امروز وسیله عبرت شما هستم و فردا از شما جدا خواهم گشت. اگر من از این ضربت جانکاه جان سالم به در ببرم، خود ولی خون خویشتنم و اگر رخت از این دنیا بربندم، مرگ بالاخره وعده گاه من است. و اگر قاتلم را عفو کنم، عفو وسیله تقرب من به خدا و برای شما ثواب است. پس قاتل مرا عفو کنید. (آیا نمی خواهید خدا شما را عفو کند). سوگند به خدا، هیچ چیزی از مرگ بر سرم نتاخته است که من از آن کراهت داشته باشم و آن را ناشناخته و منکر تلقی کنم. موضع من در برابر مرگ، مانند کسی بود که نزدیک به مقصدش بود و به آن رسید و جوینده ای بود که مطلوب خود را دریافت (و آنچه که نزد خدا است برای نیکوکاران بهتر از همه چیز است).