نهج البلاغه - حکمت : 2 - آزمندی ممنوع

وَ قَالَ (علیه السلام) : أَزْرَى بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ وَ رَضِیَ بِالذُّلِّ مَنْ کَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ وَ هَانَتْ عَلَیْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَیْهَا لِسَانَهُ .

و فرمود: هر کس که طمع را برای خود پذیرفت و آن را شعار قرار داد، نفس خود را معیوب ساخت و هر کس ضرری را که بر او وارد شده است آشکار ساخت، رضایت به ذلت و پستی داد و هر کس زبانش را فرمانروای خود ساخت، ذات او برای خویشتن پست و خوار گشت.