وَ قَالَ ( علیه السلام ) : فِی صِفَةِ الْغَوْغَاءِ هُمُ الَّذِینَ إِذَا اجْتَمَعُوا غَلَبُوا وَ إِذَا تَفَرَّقُوا لَمْ یُعْرَفُوا وَ قِیلَ بَلْ قَالَ ( علیه السلام ) : هُمُ الَّذِینَ إِذَا اجْتَمَعُوا ضَرُّوا وَ إِذَا تَفَرَّقُوا نَفَعُوا فَقِیلَ قَدْ عَرَفْنَا مَضَرَّةَ اجْتِمَاعِهِمْ فَمَا مَنْفَعَةُ افْتِرَاقِهِمْ فَقَالَ یَرْجِعُ أَصْحَابُ الْمِهَنِ إِلَى مِهْنَتِهِمْ فَیَنْتَفِعُ النَّاسُ بِهِمْ کَرُجُوعِ الْبَنَّاءِ إِلَى بِنَائِهِ وَ النَّسَّاجِ إِلَى مَنْسَجِهِ وَ الْخَبَّازِ إِلَى مَخْبَزِهِ .
و در توصیف مردم سر به هوا و اوباش چنین فرموده است: آنان کسانی هستند که وقتی در یک مورد جمع شدند پیروز می شوند و موقعی که پراکنده شدند شناخته نمی شوند. و گفته شده است که بلکه آن حضرت فرموده است: (آنان کسانی هستند که اگر با هم جمع شوند مضر می گردند و اگر متفرق شوند، سودمند گردند.) عرض کردند: یا امیرالمومنین، این را که اگر با هم جمع شوند مضر می گردند، فهمیدیم و اما این که اگر پراکنده شوند سودمند گردند، یعنی چه؟ آن حضرت فرمود: هر صاحب شغل و پیشه ای به دنبال کار خود می رود و مردم از کارهای آنان بهره مند می گردند مانند برگشتن بنا به کار ساختمانی و بافنده به کارگاه بافندگی و نانوا به نانواخانه خود .