نهج البلاغه - خطبه : 158 - فضیلت حضرت رسول اعظم

158-  و من خطبة له (علیه السلام) یُنَبِّهُ فیها على فضل الرسول الأعظم ،
و فضل القرآن ،
ثم حال دولة بنی أمیة :
النبی و القرآن
أَرْسَلَهُ عَلَى حِینِ فَتْرَةٍ مِنَ الرُّسُلِ وَ طُولِ هَجْعَةٍ مِنَ الْأُمَمِ وَ انْتِقَاضٍ مِنَ الْمُبْرَمِ فَجَاءَهُمْ بِتَصْدِیقِ الَّذِی بَیْنَ یَدَیْهِ وَ النُّورِ الْمُقْتَدَى بِهِ ذَلِکَ الْقُرْآنُ فَاسْتَنْطِقُوهُ وَ لَنْ یَنْطِقَ وَ لَکِنْ أُخْبِرُکُمْ عَنْهُ أَلَا إِنَّ فِیهِ عِلْمَ مَا یَأْتِی وَ الْحَدِیثَ عَنِ الْمَاضِی وَ دَوَاءَ دَائِکُمْ وَ نَظْمَ مَا بَیْنَکُمْ
دولة بنی أمیة
و منها : فَعِنْدَ ذَلِکَ لَا یَبْقَى بَیْتُ مَدَرٍ وَ لَا وَبَرٍ إِلَّا وَ أَدْخَلَهُ الظَّلَمَةُ تَرْحَةً وَ أَوْلَجُوا فِیهِ نِقْمَةً فَیَوْمَئِذٍ لَا یَبْقَى لَهُمْ فِی السَّمَاءِ عَاذِرٌ وَ لَا فِی الْأَرْضِ نَاصِرٌ أَصْفَیْتُمْ بِالْأَمْرِ غَیْرَ أَهْلِهِ وَ أَوْرَدْتُمُوهُ غَیْرَ مَوْرِدِهِ وَ سَیَنْتَقِمُ اللَّهُ مِمَّنْ ظَلَمَ مَأْکَلًا بِمَأْکَلٍ وَ مَشْرَباً بِمَشْرَبٍ مِنْ مَطَاعِمِ الْعَلْقَمِ وَ مَشَارِبِ الصَّبِرِ وَ الْمَقِرِ وَ لِبَاسِ شِعَارِ الْخَوْفِ وَ دِثَارِ السَّیْفِ وَ إِنَّمَا هُمْ مَطَایَا الْخَطِیئَاتِ وَ زَوَامِلُ الْآثَامِ فَأُقْسِمُ ثُمَّ أُقْسِمُ لَتَنْخَمَنَّهَا أُمَیَّةُ مِنْ بَعْدِی کَمَا تُلْفَظُ النُّخَامَةُ ثُمَّ لَا تَذُوقُهَا وَ لَا تَطْعَمُ بِطَعْمِهَا أَبَداً مَا کَرَّ الْجَدِیدَانِ .

خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): در این خطبه مردم را بر فضیلت حضرت رسول اعظم (صلی الله علیه و آله )و قرآن آگاه می سازد. سپس حال دولت بنی امیه را بیان می فرماید.

پیامبر و قرآن

خداوند، پیامبر عظیم الشان اسلام را در درون انقطاع وحی و رسولان و در امتداد خواب امتها در تاریکی (جهالتها) فرستاد. در آن هنگام اصول و قوانین حیات سعادتمندانه انسان ها (دین) شکسته بود. آن رسول گرامی با تصدیق آنچه (کتاب های الهی آورده بود) که پیش رو داشت، و با نوری که از آن پیروی می شود، برای آن مردم آمد. آن است قرآن، او را به سخن گفتن وادار کنید و هرگز (با شما) سخن نخواهد گفت. ولی من برای شما از قرآن خبر می دهم. آگاه باشید در این کتاب الهی است علم هر آنچه که خواهد آمد و حدیث هر آنچه که گذشته است و دوای درد شما و نظم آنچه که در میان شما باید باشد.
دولت بنی امیه

از جمله این خطبه است: در آن موقع خانه ای در ده و چادری در بیابان نمی ماند، مگر این که ستمکاران (بنی امیه) اندوهی در آن نشانند. و کینه و بدبختی و تیره روزی به آن وارد کنند. در چنان روزگاری برای آنان نه عذر آوردنده ای در آسمان می ماند و نه یاوری در زمین. شما کسی (یا کسانی) را برای امر زمامداری برگزیدید که شایسته آن نبودند. و این امر مهم را به آن چشمه ساری که از آن او نبود، کشیدند. زود باشد که خداوند از کسی که ظلم کرده است، انتقام بکشد درباره خوراک و آشامیدنی که با ستم به خود اختصاص داده است، به وسیله خوراکی های تلخ و شرنگ بار و آشامیدنی های چون صبر تلخ زهرآگین، و با لباس باطنی خوف و وحشت، و با لباس شمشیر که از رو است. آل امیه مرکب هایی هستند که بار گناهان می کشند و شترانی که توشه معاصی حمل می کنند. سوگند می خورم، بار دیگر سوگند می خورم که بنی امیه همانند خلط سینه که بیرون می اندازند، خلافت را بعد از من بیرون خواهند انداخت. سپس هرگز آن را نخواهند چشید و طعمش را نخواهند یافت، مادامی که شب و روز پی درپی هم خواهند آمد.