نهج البلاغه - حکمت : 367 - حقیقت دنیا را بشناسید

و فرمود: ای مردم کالای دنیا خس و خاشاکی است وبا آلوده، پس از چراگاه آن اجتناب کنید. عدم آرامش در این دنیا سعادت آمیزتر است از اطمینان و سکونت در آن. و رمقی از معاش پاکیزه تر از ثروت آن است. هر کس که بخواهد از آن متاع، بیشتر به دست بیاورد، محکوم به فقر است و هر کس که از آن متاع بی نیاز شده است، به او یاری و کمک صورت گرفته است. زینت و زیورش در چشمان هر کس خیره کننده باشد، در آخر کار نابینایش سازد و هر کس که شادی و وجد از آن دریابد، درون او را از اندوه ها پر کند، اندوه ها و غصه ها در دانه مرکزی قلب او رقصی دارند که گرفتگی در درون او ایجاد می کنند. اندوهی او را به خود مشغول می دارد و ناراحتی و غمی همواره او را محزون می دارد. زندگی او بر این منوال می گذرد تا این که گلوگاهش گرفته شود. نابودیش بر خدا آسان است و طردش بر عهده برادران. و جز این نیست که انسان باایمان به این دنیا به چشم عبرت و تجربه می نگرد و از توشه به اندازه سیر شدن شکم یک مضطر بهره مند می گردد. شخص باایمان سخن دنیا را به گوش خصومت و مختلف می شنود. اگر گفته شود ثروتمند شد، بعد خواهند گفت بینوا گشت و اگر با وعده ماندن شادمان شد با مشاهده فنا اندوهگین می گردد. اینست وضع مردم در حال که هنوز فرا نرسیده است (روزی که در آن در حیرت فرو خواهند رفت) .