حکمت : 439 - تفسیر زهد و پارسایی
ترجمه : علامه جعفری
وَ قَالَ ( علیه السلام ) :الزُّهْدُ کُلُّهُ بَیْنَ کَلِمَتَیْنِ مِنَ الْقُرْآنِ ،
قَالَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ : { لِکَیْلا تَأْسَوْا عَلى ما فاتَکُمْ وَ لا تَفْرَحُوا بِما آتاکُمْ } وَ مَنْ لَمْ یَأْسَ عَلَى الْمَاضِی وَ لَمْ یَفْرَحْ بِالْآتِی فَقَدْ أَخَذَ الزُّهْدَ بِطَرَفَیْهِ .
و فرمود: همه پارسایی و زهد میان دو کلمه از قرآن است. خداوند سبحان فرمود: (تا به آنچه از شما فوت شده است، متاسف نشوید و دریغ نخورید و به آنچه به شما داده شده است شادمان مباشید.) و هر کس بر گذشته دریغ نخورد و اندوهگین نشود و به آینده خوشحال نگردد، هر دو طرف زهد و پارسایی را به دست آورده است .