نهج البلاغه - خطبه : 136 - حالت بیعت

136-  و من کلام له (علیه السلام) فی أمر البیعة :
لَمْ تَکُنْ بَیْعَتُکُمْ إِیَّایَ فَلْتَةً وَ لَیْسَ أَمْرِی وَ أَمْرُکُمْ وَاحِداً إِنِّی أُرِیدُکُمْ لِلَّهِ وَ أَنْتُمْ تُرِیدُونَنِی لِأَنْفُسِکُمْ أَیُّهَا النَّاسُ أَعِینُونِی عَلَى أَنْفُسِکُمْ وَ ایْمُ اللَّهِ لَأُنْصِفَنَّ الْمَظْلُومَ مِنْ ظَالِمِهِ وَ لَأَقُودَنَّ الظَّالِمَ بِخِزَامَتِهِ حَتَّى أُورِدَهُ مَنْهَلَ الْحَقِّ وَ إِنْ کَانَ کَارِهاً .

خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام):در امر بیعت

بیعت شما با من یک حادثه ناگهانی نبود. و کار و تلاش و هدف من در حیات غیر از کار و خواسته های شما است. زیرا من شما را برای خدا می خواهم، و شما مرا برای خودتان می خواهید. ای مردم، مرا برای اصلاح نفوس خودتان یاری کنید. و سوگند به خدا، داد مظلوم را از ظالمش می ستانم و افسار ستمکارش را می گیرم و او را تا چشمه سار حق می کشانم، اگر چه او نخواهد.