228- و من کلام له (علیه السلام) یرید به بعض أصحابه : لِلَّهِ بَلَاءُ فُلَانٍ فَلَقَدْ قَوَّمَ الْأَوَدَ وَ دَاوَى الْعَمَدَ وَ أَقَامَ السُّنَّةَ وَ خَلَّفَ الْفِتْنَةَ ذَهَبَ نَقِیَّ الثَّوْبِ قَلِیلَ الْعَیْبِ أَصَابَ خَیْرَهَا وَ سَبَقَ شَرَّهَا أَدَّى إِلَى اللَّهِ طَاعَتَهُ وَ اتَّقَاهُ بِحَقِّهِ رَحَلَ وَ تَرَکَهُمْ فِی طُرُقٍ مُتَشَعِّبَةٍ لَا یَهْتَدِی بِهَا الضَّالُّ وَ لَا یَسْتَیْقِنُ الْمُهْتَدِی .
خطبه ای است از آن حضرت (علیه السلام): مقصود آن حضرت از این سخن یکی از یاران او است
از آن خدا است پاداش آزمایش فلان، کجی را راست کرد و بیماری را مداوا نمود، سنت را بپا داشت و فتنه و شورش را به پس از خویشتن انداخت. از این دنیا با لباس پاک رفت، با عیبی اندک. به نیکی زمامداری نایل گشت و از شرش سبقت گرفت. ادا کرد به خدا اطاعت او را، و تقوا ورزید بر حق. از دنیا رفت و مردم را در طرف گوناگون رها کرد، به طوری که گمراه با آن طرق هدایت نگردد و هدایت یافته به مرحله والای یقین نرسد.