(برخى از شارحان نوشتند که این خطبه بخشى از خطبه 126-مى باشد): براى کسى که نا بجا به ناکسان نیکى کند بهره اى جز ستایش فرومایگان، تعریف سرکشان و اشرار، و سخنان جاهلان بد گفتار ندارد، و اینها نیز تا هنگامى که به آنها بخشش مى کند ادامه دارد. دست سخاوتمندى ندارد آن کس که از بخشش در راه خدا بخل مى ورزد آن کس که خدا او را مالى بخشید، پس «باید» به خویشاوندان خود بخشش نماید، و سفره مهمانى خوب بگستراند، و اسیر آزاد کند، و رنجدیده را بنوازد، و مستمند را بهرمند کند، و قرض وامدار را بپردازد، و براى درک ثواب الهى، در برابر پرداخت حقوق دیگران، و مشکلاتى که در این راه به او مى رسد شکیبا باشد، زیرا به دست آوردن صفات یاد شده، موجب شرافت و بزرگى دنیا و درک فضائل سراى آخرت است «ان شاء الله».